Konnichi-wa

Eerste een bericht voor iedereen die mij post wil sturen, mijn adres is iets anders dan ik eerst aangegeven had, namelijk:

102 – Sakuraryo, 1961-5, Fudogaoka, Narita-shi, Chiba-ken, Japan.
Zip: 286-0044

Hier is een google maps link naar mijn woning, voor de geïnteresseerden:

http://maps.google.com/maps?q=35.765284,140.306824&num=1&t=h&sll=35.776608,140.318781&sspn=0.144906,0.256119&ie=UTF8&ll=35.765296,140.306732&spn=0.000515,0.001206&z=20

En dan nu verslag nummer 3:

3, san-shukan, oftwel drie weken. Vreemd eigenlijk, aan de ene kant zijn ze erg snel gegaan, aan de andere kant is dit leven nu al zo gewoon voor me geworden (ondanks het feit dat ik nog steeds niet al te gek veel Japans kan spreken of verstaan). Ik slaap gelukkig al wat vaster, dus kennelijk was het toch gewenning waar het de eerste twee weken aan ontbrak.

Ik kook nog steeds bijna elke dag, afgezien van de Thaise gerechten die Norths tante af en toe maakt. Ik vind ze niet allemaal lekker en soms zijn ze te heet, dus laat ik ze met plezier aan North over. Wat eet ik? Groente. Veel groente. En helaas voor mijn plannen om mijn vleesconsumptie wat te minderen (wat in Nederland vrij aardig lukte) leek het Norths tante een goed plan om ons een kilo of 5 aan varkensvlees cadeau te doen. Eén zak vers vlees (bijna) klaar om in de pan te gaan en één nog grotere zak bevroren vlees. Met bijna klaar bedoel is dat ik eerst een half uur vet-randjes af moet snijden, een bijzonder saai werkje. Helaas was de zak bevroren vlees niet in de vriezer gegaan maar in de koelkast. Stom dat ik het zelf niet meteen in de vriezer gestopt heb, want daardoor moet ik nu steeds wat vlees weggooien. Ik heb al een kilo aan medestudenten cadeau gedaan, maar helaas zijn de Chinese meisjes op 2 kamers vega en heeft een Chinese jongen op een andere kamer geen koelkast en muizen (onvrijwillig) dus kan hij geen verse producten in zijn keuken bewaren. Enfin, we eten nu dus de laatste twee weken bijna elke dag varkensvlees.
North heeft een baantje als kok gekregen, waardoor mijn avondeten nu meestal zijn ontbijt en/of lunch is. Beetje vreemd, maar ja, ieder z'n ding. Wel grappig dat hij als kok werkt, aangezien hij voorheen niet kon koken. Maar goed, gelukkig ben ik eigenheimer genoeg om me niet eenzaam te voelen nu hij veel aan het werk is (wat vanaf volgende week wel weer minder zal zijn). North en ik hebben überhaupt een apart soort vriendschap ontwikkelt, aangezien we zo weinig met elkaar kunnen spreken. Gelukkig begrijpen we elkaar vrij goed en hechten we beide veel belang aan goed, veel en lekker eten. Ook de tante van North heeft dit goed door en overlaadt ons daarom met (naast genoemd vlees) erg veel groente, zoutjes en laatst 3 dozen overheerlijke (maar wel veel te veel) aardbeien. Ook heeft ze lucht gekregen van het feit dat ik typisch Japanse snoepjes (ame, in dit geval een sis kebab van bolletjes rijstdeeg met zoete bonenpasta eroverheen) erg lekker vind, dus ook die krijg ik van haar. Ik heb haar ook een cadeautje gegeven als bedankje, maar kreeg in goed Japans gebruik (ook al is ze Thais) meteen een cadeautje terug. Maar, nee, wacht, dat hoeft niet... ach, het heeft geen zin er tegenin te gaan, de cadeautjes-traditie is zo'n sterk element van de Japanse cultuur, dat verander je niet.

Vorige week had ik Golden Week, een week vrij, met als 'klap op de vuurpijl' op 5 mei otoko-no-ko-no-hi, jongetjesdag. Die dag worden allemaal leuke activiteiten voor jongetjes georganiseerd en horen er overal in het land koikarperwindvanen (Koinobori) te wapperen. Echter zijn ze daar in Narita kennelijk niet bijzonder happig op, want in de stad zag ik er echt geen een, alleen een eindje buiten de stad, op het platteland, waren er twee huizen die ze hadden wapperen aan hoge, houten palen (zie foto).
Dat ik vaak buiten de stad kom, komt doordat tussen de rijstvelden de hoofdschool (hombu dojo) ligt van Katori Shinto-ryu, het Japanse zwaardvechten dat ik beoefen en dat de grootste reden voor mij was om Narita uit te kiezen als standplaats. Ik train er elke dinsdagavond en zaterdagmiddag, alsmede tijdens de middagen die ik kan als er groepen uit het buitenland komen om te trainen. Zo waren tijdens Golden Week de Amsterdamse sensei Erik Louw en enkele van zijn studenten aan het trainen, dus heb ik twee middagen intensief met hen getraind. Ik wordt door alle senior leden van de school actief geholpen om alle fouten die ik nog heb eruit te trainen. Nog een lange weg te gaan, maar het gaat gelukkig de goede kant op en iedereen is erg hulpvaardig.
De dojo ligt in een vallei met rijstvelden, in een mini dorpje naast een heuvel. Het is een prachtig gebied, zeker nu de rijst geplant wordt. Kikkers kwaken er 's avonds de oren van je hoofd, overdag staan er grote Zilverreigers bovengenoemde kikkerpopulatie lichtelijk uit te dunnen en overal is het groen.

Aanstaande dinsdag moeten North en ik voor twee weken naar een andere kamer verhuizen. Dit omdat de schade van de grote aardbeving aan onze huidige kamer gerepareerd gaat worden. In de voorbereiding hier naartoe leek het de school een goed plan om zonder melding aan de inwoners internet af te laten sluiten. Ik heb meteen maar de dag erop mobiel internet geregeld. Niet zo snel en zeker niet zo goedkoop als het internet in mijn kamer was, maar ik ga niet naar een internet-cafe om met Joppe te skypen, dat vertik ik. Dus nu kan ik voor 50 euro per maand overal internetten, zodat ik gister zelfs tussen de rijstvelden met Joppe heb kunnen skypen. Johan Cruijf, je blijft gelijk hebben.

Maar goed, nieuwe woning dus. Met de fiets hebben we de nieuwe plek al bekeken, gelukkig maar iets van 10 minuutjes verder fietsen dan onze huidige woning, dus dat valt mee. Het ligt in een rustig buitenwijkje op een heuvelrug. Het mooiste is echter dat als je de heuvel af fietst richting het centrum van de stad je meteen de natuur in duikt. Tussen de heuvels van de buitenwijk en het centrum van de stad ligt een vallei met een kilometer aan rijstvelden, bewaakt door een rood gekleed Shinto-beeld en omgeven door overdadig beboste heuvels en prachtig klassieke huizen. Ongelooflijk dat dit zomaar kan, maar het is maar een van de voorbeelden van de unieke verstrengeling van traditioneel en modern die ik hier overal tegenkom.

Zo is Japan nog steeds een bijzonder cash-gedreven land. Betaalkaarten worden hier maar spaarzaam gebruikt en alle nieuwste technische snufjes worden toegepast om het cash betalen zo snel en makkelijk mogelijk te maken. Zo stapte ik laatst in de bus na een avond zwaardvechten en moest een buskaartje kopen. Ik had echter geen gepast geld bij me, dus moest ik mijn briefje van 1000 wisselen. Geen nood, de buschauffeur wordt bijgestaan door een automatisch wisselapparaat, waar mijn 1000-tje inging en er in kleingeld weer uitkwam! Dat kleingeld kon ik dan weer gepast aan de bovenkant inwerpen, waar op een beeldscherm werd bijgehouden voor zowel mij als de chauffeur hoeveel ik betaald had. De techniek staat voor niets!
Gelukkig zijn alle verkopers in winkels of in andere publieke functies bijzonder hulpvaardig, alhoewel ze meestal geen woord Engels spreken. Of durven spreken, het blijft een schaamte-cultuur he.
Vorige week maandag heb ik een mobiele telefoon gekocht, wat uuuuuuuuren duurde. Ongelooflijk dat zoiets zolang moet duren, maar ja, ik kon niet meer doen dan me volledig over te geven aan weer een ander fascinerend element van leven-in-Japan. En niet ongeduldig worden, ook wel handig, en moeilijk. Gelukkig was Pom mee, de vriendin van de Norths tante. Zij spreekt een beetje Engels en is de gene met wie ik eigenlijk nog het meeste communiceer. Ondanks dat ze al 30 jaar in Japan woont was ook zij niet bepaald te spreken over de snelheid van het mij aansluiten op Japans mobiele netwerk.
In Japan heb je trouwens veel minder keuze uit mobiele telefoons; OF een allejezus (sorry Karel) dure iPhone4, of een stuk minder hippe telefoon met een grote klep en zeer ouderwetse software, maar wel voor de helft van de prijs van een iPhone. Geen idee waarom, maar that's it. Ook leuk, je kan niet naar telefoons met andere providers smsen. Met je mobiel mailen kan dan weer wel, je krijgt zelfs een eigen e-mailadres bij je telefoon, en gezien de beperking van 70 karakters per sms is mailen dus ook een stuk betere optie.

Zoals alles met cash gaat, zo gaan bankzaken ook nog steeds met een bankboekje en nauwelijks over internet. Voor het openen van mijn bankrekening heb ik dan ook een persoonlijke stempel (hanko) laten maken, die ik als handtekening gebruik voor mijn bankzaken. Deze hanko werd door een heel ontspannen en grappige Japanner in een klein zaakje om de hoek van de school gemaakt. En voor maar 5 euro, echt niks. De meeste uitgebreide stempels, met hele gravures van familienamen in de meeste bijzondere vormen, gingen tot in de honderden euro's en duurde volgens de stempelmaker ook twee (!!!) dagen om te maken. Twee dagen werken aan een stempel met een diameter van 1 centimeter, geen wonder dat het zo'n ontspannen man was.

In Nederland beoefende ik naast Katori Shinto-ryu ook de ongewapende vechtsport (for lack of a better word) Shorinji Kempo. Heel grof gezegd is dit een soort mix van Jiu-jutsu en Shoalin Kung Fu. Shorinji is de letterlijke vertaling van Shoalin, de karakters zijn identiek (ik kan ze zelfs lezen, jee! Het betekent klein-bos-tempel). Vorige week heb ik een school gevonden in Narita, die gelukkig vlakbij zit. Vrijdag ben ik erheen gegaan. Wat een totaal andere ervaring dan Shinto-ryu hier of Kempo in Nederland. Meer zoals Judo in Nederland is: kinderen, overal kinderen. In een grote gymzaal trainden van 18:30 tot 20:00 uur ongeveer 50 kinderen van wit tot bruine band Kempo. Helemaal gemakkelijk voelde ik me niet, als grote buitenlander van 24 met gele band. Maar ook hier dacht ik, oh well, fuck it, laat ik het allemaal maar over heen komen. Gelukkig waren er ook een stuk of 10 volwassenen, allemaal zwarte band, waaronder een man van 66 die al een jaar Engels leert. Wat een geluk, een Japanner die (verhoudingsgewijs) goed Engels spreekt! Alle mensen daar waren erg behulpzaam en vol lof over de weinige technieken die ik hen kon tonen. Van 20 tot 21 uur was volwassenen-training en ook daarin kon ik vrij aardig meekomen, met dat jaar Kempo dat ik in Nederland opgedaan had. Ik ga hier nu elke vrijdag trainen, een prettige afwisseling van training naast Shinto-ryu op dinsdag en zaterdag.

Goed, het is alweer de hoogste tijd om te gaan slapen. Nog een laatste verhaaltje. Gister op weg naar zwaardvechten werd ik in het centrum van de stad op een alleraardigste traditie getrakteerd. Op de hoofdweg, richting de tempel, liepen zo'n 100 Japanse vrouwtjes, gemiddeld 65 jaar en allemaal gekleed in dezelfde kimono, in een traditionele Japanse dans. Muziek, in denk Narita's stadslied, schalde uit de speakertjes die overal in de straat hangen en waar normaliter mooie, klassieke (Westerse) muziek uitkomt. Nu begeleidde het de troep vrouwen op hun Japanse versie van line-dancing, met gereserveerde gezichten en betekenisvolle, gracieuze bewegingen. Waar het precies voor was weet ik niet, maar het was leuk om zo met m'n neus midden in yet another example van Japanse traditie te mogen vallen.

Bedankt voor het lezen, tot de volgende update!

Oyasumi nasai,

Mels.

Ps: Zalm is hier zo goedkoop, vanavond heb ik twee heerlijke moten zalm gebakken voor nog geen 2 euro! Eindelijk iets gevonden dat goedkoop is en groot, want voor de rest zit ALLES hier in kleine verpakkingen (veel te klein voor mijn westerse maag) en dan ook nog weer per stuk ingepakt... leve de verbruiksmaatschappij!