Tokio, festival en schoolreisje

Intro

Lieve mensen.
In de vage hoop dat jullie mij niet reeds vergeten zijn, waag ik het om EIN-DE-LIJK weer eens update te schrijven. Deze keer voorzien van kopjes! Ik schrijf toch zulke ellenlange verhalen over al mijn besognes dat ze misschien helpen met lezen. Zo van “nu lees ik tot dit-en-dat kopje, dan lees ik later verder”. Hoe jullie er ook invulling aan geven, ik hoop dat het jullie leesplezier goed zal doen.

Het is alweer even geleden dat ik voor het eerst naar Tokio ging en allemaal andere boeiende dingen meemaakte, maar de herinneringen zijn nog niet helemaal vervaagd, zoals onderstaande tekst zal bevestigen. Ik weet dat jullie met smart wachten op mijn volgende update, die uiteraard ook veel interessanter zal zijn dan deze, want over mijn vakantie met Joppe(!). Maar voor nu hou ik het even bij al mijn avonturen tot het moment dat Joppe aankwam. Ik beloof echter dat ik jullie minder lang zal laten wachten op de volgende update; de grote, geweldige vakantie-met-Joppe-update. Dus vrees niet!

Maar om jullie niet langer in afwachting te laten van deze verzameling boeiende relazen, zeg ik op z'n Japans: ikimasho! (let's go!)


Tokio v1.0

Tokio! Stad van 30 miljoen! Stad van flatgebouwen tot den einder!
Stad van... euh... een hele hoop dingen waar je, als je er even in de stemming voor bent, he-le-maal gestoord van kan worden. Gelukkig ben ik hier in Japan meestal in de stemming om al die bizarre zaken maar gewoon over me heen te laten komen, dus dat kwam goed uit. Het begint al als je de trein in stapt om van Narita naar Tokio te gaan. De trein is qua design eigenlijk meer een metro, maar dan met nog minder zitplaatsen. Wel zo handig in de spits, maar prettig is anders. Helemaal aangenaam wordt het wanneer je deelgenoot mag zijn van de door Japanners meest geliefkoosde publieke bezigheid: zo luid mogelijk de neus ophalen, de succesvol opgerochelde rochel eens flink in de mond rondspoelen en die vervolgens, afhankelijk van de locatie, met gepast geluid in deze of gene richting heen te fluimen. De geluiden die hierbij geproduceerd worden kennen zo'n enorme variëteit, dat de vergelijking met zangvogels niet eens zo ver van mijn geest is. Ik zie de begeleidende tekst in de Petersons Vogelgids al voor me, voorzien van een afbeelding van juveniel, volwassen mannetje en vrouwtje:

Ondanks zijn algemeenheid komt de Japanner in Europa slechts als trekgast voor. Veelal in groepen trekt hij van land tot land, kort foeragerend waar hij neerstrijkt, om vervolgens met een voor de soort kenmerkende haast weer door te trekken. Vooral in voorjaar en zomer zal een mannetje met zijn lokroep proberen het vrouwtje te verleiden tot een ingewikkelde en bijzonder omslachtige balts. Vooral in dichter bevolkte gebieden is de kans groot tot u zijn roep kunt horen, die steevast begint met een steeds dieper wordend HURRRRKKK geluid, dat van 1 tot wel 5 keer herhaald kan worden, vaak met een steeds grotere lengte per herhaling. Vervolgens klinkt een bijna dreigend GGGGGRRK, dat, indien het mannetje een beminnelijk vrouwtje in de gaten heeft, gevolgd kan worden met de opzettelijke uitdrijving van een in de bek opgeslagen opeenhoping vocht. Het aanschouwen van dit baltsgedrag mag een sensatie heten!

Enfin, eenmaal in Tokio aangekomen was de lucht drukkend en bewolkt. Ik had de dag ervoor bekeken waar we (North en ik) zoal heen konden gaan. Met het risico van gemakzucht beticht te worden besloot ik om nrs. 1 t/m 3 te gaan bekijken van de top 10 Tokio sightseeing. North was het ermee eens.

Nr. 1 van ons lijstje was een gratis uitzicht op Tokio, vanuit een van de twee torens van het hoogste kantoorgebouw in Tokio, het Metropolitan Building. Met een vrij rappe lift kwamen we in een pover geairconditionde ruimte terecht die te beschrijven valt als een imposante verzameling souvenirwinkels met café, toevallig omzoomd door hoge ramen die uitzicht boden op vrijwel heel Tokio, afgezien van het deel dat aan het zicht onttrokken werd door de andere toren. Maar het was wel duidelijk het hoogste gebouw, over elk ander gebouw (en dat waren er echt, echt veel) viel gemakkelijk heen te kijken. Helaas had het vocht in Tokio's lucht een ander idee over het aanschouwen van de achter deze gebouwen gelegen, adembenemende vista's dan de toeschouwers, dus bleven ze evengoed slechts bestaan in onze verbeelding.

Nr. 2 bracht ons naar de Oostelijke tuinen van het Keizerlijke Paleis. Het paleis zelf is in W.W.II vernietigd en volgens de website-gids is het nieuwe paleis geen top 3 bezienswaardigheid en was onze tijd dus niet waardig, pfuh. De tuinen waren gelukkig wel erg mooi, dus daar mochten we even van genieten. Daarvoor waren we trouwens nog in de Nippon Budokan terecht gekomen, wat een gigantische hal is bij de Noordelijke ingang van het tuincomplex, geheel geweid aan budo, Japanse vechtsporten (zoals judo, kendo, karate). Onderweg zagen we al een hoop mensen met shinai (rechte bamboe-zwaarden) lopen, dus begreep ik dat er kendo-wedstrijden aan de gang moesten zijn. We konden gratis naar binnen, er was geen rij, dus al snel zaten we onze lunch te verorberen onder begeleiding van de weelderig tierende kiai (kreten) van de elkander bestrijdende kendoka. De enorme zaal was voor een groot deel gevuld met publiek, dat enthousiast op de vele gelijktijdige wedstrijden af was gekomen. Blijkbaar genieten kendoka een goede status in Japan, want tot mijn verbazing kwam ik hier de grootste congregatie knappe (naar Japanse maatstaven) meisjes tegen, kennelijk de vriendinnetjes van de kendoka. Daar waren ze dus gebleven! Ik vroeg me al af waarom de rest van Tokio zo dun bezaaid was. Niet dat Joppe nu bang hoeft te worden dat ik opeens kendo ga doen, daarvoor is zij te leuk en zijn kendo+Japanse meisjes dat niet, maar het verklaarde wel wat.

Na een korte extra lunch onder station Tokio, in een toko waar je eerst in een automaat geld moest stoppen en uit moest kiezen wat je wilde eten, om vervolgens het bonnetje aan de kok te geven, zijn we naar nr. 3 van de lijst gegaan. Dit was de Sensouji (spreek uit sensoodjie) tempel. Een complex bestaande uit een ingang naar de tempel, dan een paar honderd meter financiering van het complex in de vorm van ontelbare souvenirwinkeltjes met de meest belachelijke waar, dan nog een poort en uiteindelijk de tempel zelf, met nog een pagode ernaast. De tempel en bijgebouwen waren redelijk mooi, maar het was vooral leuk om naar de mensen te kijken die daar rondstruinden. Ik zag vele variaties op het thema 'meisje van 16-22 in erg korte rokjes/broekjes met heel hoog gehakte schoenen en voor de rest ook vrij aparte kleding.' Eentje was zelfs helemaal in matrozen-stijl. Ze waren nog niet zo apart gekleed als de vermaarde Harajuku-girls, maar het kwam in de buurt.

Vermoeid maar voldaan keerden we weer terug naar Narita. Dat was dus Tokio. Anders dan ik had verwacht.


De klas gesplitst

Niet al te lang na deze leuke dag kwam het nieuws dat de klas opgesplitst zou worden naar gelang ieders niveau, dat bepaald zou worden door een algemene test. Aangezien ik vrij goede cijfers haalde had ik voor mijzelf geen angst, maar North had meer moeite met het bijhouden van het tempo, dus ik vreesde dat hij mijn klas zou verlaten. Wat vervolgens gebeurde verraste mij echter enorm. Drie Taiwanezen, mensen met wie ik erg goed op kan schieten en die heel aardig zijn, werden verteld dat zij een klas terug moesten! Hun basis-niveau was niet goed genoeg, wat hen later parten zou spelen aangezien ze naar de universiteit willen. Dus leek het de school een beter idee als ze de basis nog een keer zouden bestuderen, om hem dan helemaal goed te hebben. Ik vond het erg jammer, vooral omdat wij samen in de klas altijd veel lol hadden. Maar het was for the better, dus aldus geschiedde. North vertelde mij die dag dat hij eigenlijk ook naar de lagere klas wilde gezien het hoge tempo, dus de dag erop hielp ik het hem zeggen tegen onze lerares. En zo kwam onze klas dus een stuk leger te zitten, mede dankzij het vertrek van enkele leerlingen die slechts voor kortere tijd gekomen waren.


Matsuri

Begin juli was er in Narita een groot festival, de Gion Matsuri. Hierbij werden dagenlang door hele grote groepen mensen grote karren, floats in het Engels, door de straten van Narita getrokken. De karren waren rijkelijk versierd, met op elk een stuk of 8 muzikanten die traditionele Japanse muziek maakten, alsmede een aantal mannen die met waaiers wapperden en in ruil voor geld weer andere waaiers aan het publiek verkochten. Dit ging op een heel bijzondere manier: omdat de karren zo hoog waren (sommige wel 6 meter, even hoog als ze lang waren) konden de mensen vanaf de 1e verdieping van hun huis met lange stokken het geld aan de mannen op de karren geven. De mannen haalden het geld van de stok en maakten de waaier eraan vast, waarna de mensen hun stokken weer introkken. Aangezien de karren echter altijd bewogen wanneer dit gebeurde (er waren ook rust-momenten, maar dan werden de waaiers niet verkocht) was het altijd spannend om te zien of het de kar-mannen ook echt lukte om de waaiers op tijd aan de stokken vast te maken. Soms niet, maar dan was er meestal op de grond wel iemand die de waaier omhoog probeerde te gooien.
Overigens was het op de grond een drukte van jewelste. Van heinde en verre waren mensen toegestroomd om de karren te zien, vaak gekleed in yukata (zomer-kimono). Ter vermaak van deze massa stonden overal kraampjes met eten, drinken, ijs en spelletjes voor de kinderen. Alle mensen die de karren trokken (vaak vele tientallen) hadden speciale kleding aan, de happi-coats. Hieraan vielen ook de verschillende groepen te onderscheiden, aangezien elke groep zijn eigen jasje had, soms i.c.m. aparte haardossen.
Dat al het rondrennen met die karren (bovenaan de heuvel in het centrum zetten ze altijd een tandje bij) niet zonder gevaar was, vertelde Jeffrey, een door de wol geverfde Ier die ik via zwaardvechten ken. Hij had de eer als buitenlander mee te mogen doen met het trekken van een van de karren. Bij het uitzwenken in de bocht was een meisje bekneld geraakt door de zware touwen, waardoor haar hele rug open was komen liggen. Een agent die niet oplette heeft enkele meters door de lucht gevlogen, eveneens door de kracht die op de touwen stond. Toch wat onprettige kanten aan zo'n verder feestelijk festival.


Sun Valley

Vanaf begin juni geef ik nu les aan de Sun Valley International School. Zoals ik eerder beschreef is het een mooi, klein schooltje, gelegen middenin een bamboebos met een schaap en een grote speeltuin ervoor. Elke zaterdagochtend geef ik les aan kinderen tussen 5 en 11 jaar, verdeeld in 4 groepen. Vooral de oudste groep trekt mij het meest, maar de leerstof die ik krijg van de school is niet altijd even goed doordacht, zeker niet die voor de oudste groep. Gelukkig kon ik met hulp van Joppe wat meer structuur en vorm in de lessen krijgen (iets wat totaal niet begeleid werd vanuit school, ik werd gewoon op mijn woord geloofd dat ik het wel zou kunnen, that's it). De laatste les voor de vakantie zouden veel ouders komen kijken. Gelukkig had ik door Joppe juist die dag goed kunnen voorbereiden, waardoor alle lessen beter gingen dan normaal en ik erg blij was met de prestaties van de kinderen. Ook de ouders waren duidelijk tevreden met mijn les, waar ik weer blij van werd.

Kinderen hier, zeker jongens, staan geloof ik nog wat dichter bij de natuur dan in Nederland. Vaak vangen ze met gemak en zonder angst grote insecten, die ze mee naar school nemen in kleine terraria. Aangezien ik m.b.t. dieren, zeker insecten, eigenlijk ook nog steeds een klein jongetje ben ging ik van harte samen met die jochies op insecten-strooptocht. Zo vonden we recht voor de school een gigantische Japanse Neushoornkever!


Uitje met school

De dag voor Joppe aan zou komen hadden we een uitje met school. 's Ochtends om 7 uur bestegen alle studenten van de school twee bussen, waarna we, na nog wat laatste checks, richting een mooie rivier reden. Onderweg waren er enkele plaspauzes, naar mijn zin wat teveel. Maar in Japan moet je regelmatig pauze nemen, vaak zelfs verplicht, dus ik had weinig keus (in het plaatselijke zwembad gaat het trouwens ook zo, daar moet iedereen elk uur verplicht 10 minuten pauze nemen om oververmoeiing te voorkomen... daar wordt ik als Hollander toch wat recalcitrant van). Na bijna 3 uur kwamen we eindelijk bij de bergrivier aan, dus gingen we met z'n allen erlangs lopen. Het was prachtig weer, dus hadden we een goede tijd, alhoewel ik door mijn vele foto's al snel helemaal achteraan de groep terecht kwam. Maar aangezien ik me in m'n eentje goed kan vermaken bleef het evengoed een mooi uitje. Na de rivier gingen we op de terugweg eerst naar een oud treinstationnetje (versierd met welig tierende bloemen, echt mooi) om een lokaal klassiek treintje te zien en met de hele school op de foto te gaan. Daarna gingen we via een omweg richting zee, mijn eerste blik op de Stille Oceaan. Voor een Nepalese jongen uit mijn klas was het zelfs de eerste keer dat hij ooit de zee zag, wat hij blij als een kind uitbundig liet merken.
Terug in de bus speelde ik samen met Chinese en Taiwanese meisjes kaartspelletjes, die onder andere behelsden dat we elkaars armen onder mochten kalken met tekeningetjes. Dolletjes.

's Avonds ging ik mij klaarmaken om de volgende dag Joppe van het vliegveld op te halen. Hier kleeft echter nog een voor mij pijnlijk verhaal aan, dat ik in de volgende update uit de doeken zal doen. Oeh, cliffhanger! Hoe zal het aflopen? Pam pam pammmmm....