Jarig in Japan

Nou, het heeft even mogen duren voor ik weer een update de wereld in stuurde. Het leven hier ben ik nu zo gewend dat ook de nieuwe dingen die ik meemaak niet direct het gevoel oproepen dat ik de kersverse herinnering eraan meteen door de tekstverwerker wil halen om ze via 's internets wegen met de hele wereld te delen. Soms nog wel, maar ook aan de meer bizarre Japanse gebruiken begin ik nu licht te wennen, dus vandaar het lange uitstellen. Maar goed, nu is het zover, een nieuw verslag. Ik zou zeggen, veel plezier.

Er is een hele hoop gebeurd de afgelopen tijd, maar aangezien de herinneringen eraan voor een groot deel alweer van mijn korte- naar mijn langetermijngeheugen verhuisd zijn denk ik niet dat ik elke gebeurtenis tot in de sappige details kan verhalen. Ach, mag ook wel eens denk ik. Zoals ze bij Dit Was Het Nieuws altijd zeiden: “Gelukkig hebben we de foto's nog!”

Ik ben in ieder geval gister op pad gegaan om twee taarten te halen om op school uit te delen. Zondag is mijn verjaardag, maar aangezien slechts de halve klas in hetzelfde gebouw woont, daar dan weer de helft van op zondag aan het werk is, we geen andere gemeenschappelijke ruimte hebben behalve het klaslokaal en komende maandag ook nog eens een vrije dag is, leek het mij een goed plan om dan maar twee dagen voor mijn verjaardag in goed Hollands gebruik taart uit te delen. Dus dat heb ik vandaag gedaan. Tot mijn grote verrassing bleek de hele klas een verrassing voor mij in petto te hebben, namelijk een verjaardagslied, een tiramisu-taartje met op een chocolaatje mijn naam in katakana ( = merusu) en een manga-tekening van mij met achterop van iedereen een tekstje in het Japans of (gebroken) Engels. Ik was echt super verrast en heel blij! Alhoewel ik zondag pas echt jarig ben hielp bovenstaande zeer om me vandaag al jarig te laten voelen. Jarig in Japan is dus tot nog toe een groot succes :D
De pakketjes vol cadeaus (tenminste, dat vermoed ik) die ik van Joppe en mijn moeder gekregen heb en die nu in mijn kast op zondag liggen te wachten helpen trouwens ook mee!

Nou zit er een schattig patisserietje schuin tegenover m'n huis, met zelfs een illuster klinkende semi-Duitse naam. Er werkt een erg vriendelijk Japans stel, dus North en ik hebben er al twee keer lekkere gebakjes gekocht. Norths favorieten zijn een soort groot uitgevallen slagroomsoesjes met binnenin iets dat in Japan, fonetisch vertaald, sjoekriem heet. Ik was door deze naam ietwat achterdochtig m.b.t. de smaak die ik tegen zou komen. Sjoekriem wordt namelijk hier in Katakana geschreven, wat betekent dat het een woord uit een andere taal is. Maar in Katakana is de spelling shuu-ku-rii-mu, dus daar kan je nog heel wat kanten mee op. Gelukkig zag ik in een supermarkt de juiste spelling in Romaji (Latijns schrift), te weten Chou-creme. Ah, Frans, dan zal de smaak vast meevallen. En die is inderdaad erg smakelijk, zoals ik proefondervindelijk heb mogen ontdekken.
Helaas bleek ik woensdag te laat om mijn taarten daar te bestellen, dus moest ik uitvallen naar het gigantische winkelcentrum in het noorden van Narita. Daar kon ik gelukkig twee taarten bestellen (ook wat goedkoper dan hier tegenover, mooi meegenomen) die ik gister heb opgehaald. Allebei chocola, allebei lekker.

Oh en voor wie er nog niet via Facebook en dergelijke social media achter is gekomen: ik heb een maand geleden een nieuwe fiets gekocht, een rode soort-van-racefiets met welgeteld 6 versnellingen! Daarmee fiets ik nu stad en land af, meestal met een nood-gang als ik de heuvel af ga, wat nogal eens voorkomt (hij kan wel 60, hij kan wel 80, hij kan wel hondeeeeeeeeeeeeerd! Ben je bedonderd). Vooral op weg naar zwaardvechten is dat het geval, waardoor ik de laatste tijd maar heb besloten meer op de autoweg te fietsen dan op de stoep, aangezien de stoepranden nogal fiets-onvriendelijk zijn aangelegd, wat weer niet heel lekker matcht met mijn dunne race-bandjes. Maar gelukkig zijn de meeste Japanse bestuurders erg, erg voorzichtig (tot op het schijterige af, dat ze zo lang achter me blijven rijden om me maar niet in te halen of dat dan met zo'n enorme boog doen dat ik denk “joh, doe 's normaal, gewoon inhalen met die hap”). Bovendien matcht de rode kleur goed met mijn rode telefoon en mijn rode regenjas, dus ben ik ook nog eens extra goed zichtbaar.

Met deze racefiets ben ik onder andere twee keer een end Narita uit gefietst om de omgeving te bekijken. Een keertje alleen en de dag erop met North samen. Narita ligt echt op een stel heuvels, want als je de stad uit wil moet je altijd stijl naar beneden om vervolgens tussen kilometers rijstvelden door te fietsen. Af en toe ligt er nog een dorpje tussen, voor de goede orde (die boeren moeten toch ergens wonen en boerderijen zoals bij ons hebben ze hier niet echt), en ook op sporadische maar vast heel bewust gekozen omliggende heuveltoppen liggen kleine tempeltjes of schrijntjes. Eentje benodigde een klim van een meter of 100 om erbij te geraken, maar eenmaal aangekomen bleek het niet meer dan een soort klein hutje van 2 bij 3m te zijn. Ach, gelukkig maakte de omgeving en de temperatuur deze lichte dip in onze culturele endeauvours meer dan goed. Ook hebben we een paar mooie Rode Wouwen, Kleine Zilverreigers (toch geen grote, zoals abusievelijk vermeld in mijn vorige verslag) en een dode wasbeerhond, oftewel Tanuki, gezien. Ik heb op een avond op de terugweg van Katori ook een levende gezien, maar van de overleden versie kon ik beter foto's maken. Tanuki zijn diep geworteld in de Japanse cultuur. Hen wordt magische krachten toebedeeld, voornamelijk gedaanteverwisseling, waarmee ze streken met mensen uithalen. Vaak staan naast restaurants en winkels olijke beelden van deze Tanuki, meestal afgebeeld met een bizarre glimlach, een strohoed, een fles sake en met enorme testikels waar ze op drummen. Zie bijgesloten foto. Echte Tanuki hebben ook disproportioneel grote testikels, maar alleen al bij de gedachte om daarop te drummen krimp ik ineen. Itai itai itai!

Het weer is trouwens, ondanks een officieel gemelde vroege start van het regenseizoen, over het algemeen goed. Vorige week was het zelfs erg goed, met bijna een hele week zon, wind en heerlijke temperaturen. Het was zo lekker dat ik me een beetje schuldig voelde, zo van, het hoort nu toch regenseizoen te zijn, dan mogen we toch helemaal niet dit prachtige weer krijgen? Maar nu ik dit schrijf komt de regen in verticale drommen zeer enthousiast het seizoen bevestigen, dus wie weet krijgen we het nu echt.

De verhuizing waar ik in mijn vorige post over sprak is trouwens niet doorgegaan. In een befaamd stukje Japanse communicatie (geen dus) hebben ze eerst de datum van half mei naar eind mei verplaatst, om hem vervolgens stilzwijgend te annuleren. Elke keer moest ik er zelf om vragen, gevolgd door de opmerking dat het hen zeer speet dat ik niet op de hoogte gehouden was. Maar enige verbetering? Keep dreaming...
Het hele pand is nu omgeven door steigers, die trouwens ook weer typisch Japans zijn, namelijk erg smal. De gemiddelde Nederlandse arbeider zou er waarschijnlijk zijn CAO op nagaan of dit wel verantwoord is (Art.125 §234.123: bierbuik-steiger-verhouding van 1:5), maar hier staan ze er enthousiast op te slopen, lassen en verven. Bijna het hele pand is nu voorzien van een gebroken-wit jasje en gelukkig ook enkele hoognodige nieuwe staalplaten en bedekkende lagen mortel o.i.d. Dat het hele gebouw er echt mooier op wordt kan ik nog niet zeggen, maar laten we het eerst maar op veiligheid gooien lijkt me.

Toen bleek dat we ons huis niet uit zouden gaan hebben North en ik meteen radicaal boodschappen gedaan. Gewapend met nieuwe bureaulamp, stofzuiger, schoonmaakmiddel, strijkijzer, strijkplank (op kniel-hoogte), spiegel en nieuwe douche-houder gingen we de kamers te lijf. Wat volgde was een extreme make-over veldslag die John Williams uit schaamte in een hoekje seppuku zou doen plegen. Vooral de douche bood moedig weerstand, maar uiteindelijk zwichtte zelfs hij voor onze meedogenloze sponsaanvallen. En nu is het hier schoon. Best schoon in ieder geval, zo schoon als je van twee jongens van 24 kan verwachten die hun huurkamer-voor-een-jaar tegenkwamen alsof hij regelrecht uit 'Se7en' was komen lopen. In ieder geval hoeven we de douche niet meer vast te houden, hij hangt nu op een aangenamere hoogte dan voorheen (wat zo'n 70 centimeter was). Misschien heb ik hem wel net iets meer voor Norths lengte geïnstalleerd dan voor die van mij, waardoor ik voor muh èhge (iets te veel Harrie Jekkers zitten luisteren) nog een nieuwe wil halen om ook een wat lagere optie te hebben.

Vanmiddag ben ik na de les naar een Engelse taalschool gegaan, waar ik vanaf morgen elke zaterdagochtend Engels-les zal geven aan Japanse kinderen tussen de 6 en 11 jaar. Een tijd terug had ik tegen de directeur gezegd dat ik wel Engels-les wilde geven, maar later bedacht ik me dat het voor mijn Japans beter zou zijn om een ander baantje te nemen. Ik heb toen gesolliciteerd bij de plaatselijke bioscoop, maar ondanks een redelijk verlopen sollicitatiegesprek kreeg ik de geambieerde positie helaas niet. Aangezien ik denk dat mijn Japans voor de meeste bijbaantjes op dit moment niet goed genoeg is ga ik nu maar een zakcentje verdienen met Engels geven en verder studeren, dan probeer ik over een tijdje wel weer een ander baantje te krijgen.

Maar even over de taalschool, die ligt in een prachtige omgeving. Na het krijgen van een erg omslachtige routebeschrijving (die ik pas begreep toen ik na lang aandringen de locatie op google maps mocht bekijken) fietste ik er vandaag heen. Het ligt midden in een bamboebos! In deze tijd van het jaar bloeien ook nog overal volop bloemen, dus het is echt een prachtig gezicht om daar heen te fietsen. Eerst de stad uit, even de rijstvelden in, vervolgens weer een andere heuvel op, door een schattig dorpje vol kleine akkertjes fietsen, via een zijstraatje het bos in en voilá! Het schooltje zelf heeft een flink veldje voor de deur vol speel-apparaten, maar bovenal loopt er een schaap rond! Geweldig, dat ze gewoon een eigen schaap hebben. Zodra het een beetje mooi weer is zal ik daar wel wat foto's nemen, zodat jullie het ook kunnen zien.

Doordeweeks zijn er lessen voor kinderen van 3 tot 6, zodat ze, sponsjes als ze zijn, al dat Engels snel in zich op kunnen nemen. Zodra ze echter op de reguliere basisschool zitten spreken ze uiteraard veel minder Engels, and that's where I come in. Elke zaterdag zal het dan mijn taak zijn om hun Engels op peil te houden en ze uit te dagen om er ook in te praten. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn, morgen is mijn eerste dag. Eerst alleen nog even kijken, maar vanaf volgende week echt zelf aan de slag. Leuk om bijna hetzelfde werk als Joppe te doen, ik zal vast veel aan haar gaan vragen de komende tijd.

Goed, hier ga ik het voor nu bij laten, het is alweer een lekker lang verslag geworden. Misschien iets te lang voor sommigen ;-)

Nog even een laatste opmerking:

In een poging nog iets te doen aan de achterlijk slecht doordachte en veel te snel doorgevoerde bezuinigingen op cultuur, bij dezen een petitie om die idioot van een Zijlstra te laten weten hoe dom en kortzichtig zijn beleid wel niet is:

http://petities.nl/petitie/bezuinigen-op-cultuur-zonder-alle-feiten-nooit

Teken alsjeblieft, dit is misschien wel een van de laatste kansen om te voorkomen dat er een drastisch aantal (VEEL GELD OPLEVERENDE) arbeidsplaatsen in de bloeiende Nederlandse cultuursector verloren gaat. Je zou toch zeggen dat een rechts kabinet als het huidige goed na zou denken over de financiële gevolgen van haar beleid, maar kennelijk hebben ze zelfs hun eigen idealen niet meer voor ogen, alleen een wild idee dat als die linkse onzin het veld ruimt de onvrede van de doorsnee kiezer beteugeld is. Wel lekker 1,3 miljard stoppen in nieuwe pantservoertuigen die ondermaats presteren, maar 300 miljoen voor zwakke leerlingen en 200 miljoen voor cultuur, ho maar...

Op deze pessimistische noot verlaat ik u. Sorry daarvoor, maar het gaat me aan het hart.

Veel groetjes allemaal!

Mels.

PS: North en ik zijn ook naar Tokyo geweest, maar dat verhaal en de foto's daarvan post ik denk ik maar in een volgende update, anders wordt deze wel heul erg lang. Verwacht o.a. foto's van de kledingstijl van het plaatselijk vrouwvolk, die is namelijk vrij apart.