Week in Japan

Week 1 in Japan zit er bijna op, als ik morgenochtend in de schoolbanken zit (eigenlijk ouderwetse bureaustoelen aan te lage, in hoogte verstelbare tafels [ik durf hem niet te verhogen omdat alle tafels in goed Japanse traditie op exact dezelfde hoogte staan] die precies zo irritant piepen als je niet zou willen wanneer je er tegenaan stoot), zal het een week zijn dat ik hier ben. Een week die bijzonder snel is gegaan, mag ik wel zeggen.

Het eerste contrast dat ik nu het meest merk met Nederland is (beyond the obvious) dat ik hier niet meteen in slaap val en vervolgens de hele nacht licht slaap. In Nederland sliep ik vrijwel altijd meteen en vast, afgezien van de insomnia opwekkende sporadische nachtelijke optredens van Joppe's kat Brammetje (“Hmmm, ik vraag me af hoe snel ik mijn voorpootjes kan wrijven tegen vrijwel elke deur, of laten we dan maar gelijk elk plat vlak nemen, in dit huis? Ha, let's see! *tap tap tap tap tap tap tap tap*). Maar hier dus niet, wat echter niet komt door de slechts 4cm dikke futon waar ik op slaap, want dat gaat prima. Ik denk dat mijn lichaam gewoon nog niet helemaal gewend is aan het tijdsverschil, i.c.m. het langsrijdende verkeer en het vele licht dat toch nog door mijn raam komt. De vorige keer in Japan had ik hier geen last van, maar dat kan heel goed komen doordat ik toen elke dag 6 uur trainde en vervolgens vrij eenvoudig in slaap viel. Who knows?

Dan over het huis: we hebben nu potten, pannen, borden en een beetje bestek, allemaal dankzij de tante van North. Ik verdenk haar echter van een heel klein pietsie beetje pragmatisme. North kan namelijk vrijwel niet koken. En ik wel. Dus ik kook en hij wast af (plus dat hij de rijstmachine bedient, want ik heb nog nooit met zo'n ding gewerkt). Deze verdeling van taken bevalt mij zeer goed, vooral omdat North een ontzettend ontspannen, nette en vrijgevige huisgenoot is. We delen al het eten dat zijn tante voor ons koopt (hooray voor familie!) en we hebben 2x kunnen eten van het Thaise gerecht dat de vriendin van zijn tante voor ons gekookt heeft. Al met al bevalt het eten en het leven me hier best goed. Komende week moeten we echter voor een paar weken gaan verhuizen omdat de aardbeving-schade in onze kamers gerepareerd gaan worden, alleen weten we nog niet waarheen en wanneer. Ik heb daarom mijn tassen ook nog niet echt uitgepakt, wat ook wel weer een beetje onhandig is. Zeker aangezien North elke avond tussen 21 en 22u gaat slapen en ik dan niet te veel lawaai wil maken met het rondneuzen in vuilniszakken (t.b.v. semivacuüm-vervoer in mijn reistassen). Tot nu toe is het me gelukkig nog gelukt met het stand by-voorraadje verse kleding in mijn ene tas i.c.m. de sporadische momenten dat ik er overdag aan denk. In het weekend staat North trouwens om 7 uur op om te joggen, maar doordeweeks moet ik hem meestal wakker maken om naar school te gaan. Does anyone detect the logic? Cause I shure as hec don't.

Zoals ik misschien al geschreven heb spreekt North vrijwel geen Engels en moet ik mijn Japans meestal eerst, soms icm Engelse vertaling, aan hem uitleggen. Ook kent hij vrijwel alle muziek die ik heb niet, wat voor mij super vreemd is, aangezien het om klassiekers gaat waarvan de meeste mensen van 24 die ik ken er wel een paar van kennen. Maar hij kijkt geen Engelse films en verstaat geen Engels, dus er is een vrij groot cultuur-verschil. Zelfs toen de Thunderbirds-theme vandaag aansprong moest ik hem uitleggen wat het was. Maar gelukkig wist hij zich te redden door vervolgens The Pink Panther wel weer te herkennen. Phew, kennelijk hebben die Thai toch iets door gekregen van onze uiteraard superieure cultuur :P
Maar ondanks deze verschillen kan ik goed met North opschieten, dus no worries there.

De school is een klein gebouwtje nog geen 10 minuten fietsen van mijn school. De lessen zijn alleen 's ochtends, waarbij we in een klas van 12 mensen zitten (4 Taiwanezen, 2 Thais, 1 Filipijn, 1 Mongoliër, 3 Chinezen en 1 Nederlander [alhoewel ik al voor Fransman ben aangezien]). We krijgen van twee energieke 30-ige vrouwen in het Japans les, alhoewel voor de vele Engelse leenwoorden vaak mijn hulp wordt ingeroepen om ze uit te spreken of te spellen. Verder zijn de Taiwanezen en Chinezen qua kanji duidelijk in het voordeel, aangezien die allemaal Chinees zijn. Bovendien hebben ze duidelijk al wat langer dan ik ervaring met spreken. Maar al met al gaat het met niet al te slecht af, dus ik hou me staande. We zweven allemaal ongeveer rond hetzelfde niveau en dat is erg prettig. Bovendien zijn de sensei (is ook meervoud, en vrouwelijk, en wordt uitgesproken als sensee, dus niet sensai) in hun lesmethode positief en stimulerend, wat prettig les krijgen is. Maar goed, we zijn ook niet verplicht hier te zijn en bovendien betalen we er een mooi bedragje voor, dus willen ze ons denk ik ook wel te vriend houden.

Zoals jullie vast al vaak gehoord hebben zijn de Japanners netjes en beleefd. Erg beleefd. Bovendien zijn ze vol vertrouwen, op het naïeve af. Huizen, fietsen en andere eigendommen worden hier zo belachelijk slecht op slot gezet, simpelweg omdat hier zo weinig diefstal is. Nou zal het uiteraard karma zijn als ik dit opschrijf en er vervolgens iets van me gestolen wordt, maar goed, so be it (Joppe, klop jij even voor me af?). Een professionele inbreker uit Europa zal in Japan zijn Eden vinden. Laatst mocht ik zelfs van een kantoor-medewerker zijn fiets lenen omdat ik met grote haast iets op moest halen! Dat soort vertrouwen wordt ik blij van.
En wat voor kantoor en waarom ik haast had ga ik niet zeggen, dus vraag er maar niet naar, want het heeft met mijn geheime cadeau voor Joppe te maken, en dit zou een dead give away zijn, vandaar.

De buurt is trouwens een verzameling van prachtige, tpyisch Japanse huizen, vaak met een muur rond de tuin, afgewisseld met moderne of juist jaren 60 tot 80-ontzettend crappy huizen. Maar allemaal met dezelfde eenvoudige sloten, matglazen ruiten, enkel glas en vaak bloemen in de tuin. Ik heb trouwens het idee dat Japan een van de meest verspillende landen is, wanneer het op verbruik aankomt. Ik ben nog geen spaarknop op een wc tegengekomen. Veel lampen staan lang aan, er zijn veel reclames en automaten, ik heb gewoon een soort gevoel van dat ze niet super goed doorhebben wat voor invloed dat heeft. Niet dat iedereen dat in Europa dat wel heeft, maar met zo'n vader als die van mij gaat bij het aanschouwen van zulk energieverbruik m'n georven waste-sense nou eenmaal trillen. Het enige wat het energieverbruik denk ik wat indamt is dat alles hier net een schaal kleiner is.

Ik heb dinsdag en zaterdag in de hombu (hoofd) dojo zwaardvechten getraind. Uiteraard zijn er een hoop dingen die ik moet aanpassen, maar ondanks de jetlag en de nieuwe omgeving-stress (plus 30 paar ogen op je gericht als je staat te trainen) ging het redelijk. Het zijn gelukkig erg aardige mensen, die bovendien het idee hebben dat ze me flink kunnen gaan bewerken (in positieve zin) dit komende jaar, dus ik heb er vertrouwen in dat dat wel goed gaat komen. Veel tijd om naast de reguliere lessen te trainen heb ik nog niet gehad ivm huiswerk en in-Japan-installeer-dingen-doen, maar nu de mensen uit Amsterdam nog anderhalve week hier trainen ga ik denk ik wel een of twee middagen meepakken.

Vandaag was prachtig weer dus leek het mij een goed idee om naar de Narita-san (berg van Narita) Shinto tempel te gaan. Samen met North fietsten we erheen. Onze fietsen parkeren bleek bij aankomst nog een heel gedoe, aangezien we nergens anders andere fietsen zagen staan en de medewerkers van de legio parkeerplaatsen ons vrij duidelijk (met gekruiste armen, 'NEE' op z'n Japans) aangaven dat het toch niet helemaal de bedoeling was dat wij Gaijin onze fietsen op hun nobele parkeerplaats zouden plaatsen. Uiteindelijk vonden we een paar fietsen van medewerkers naast een restaurant, dus inconspicuously zetten we die van ons er tussen et voila, op naar de tempel. Dat bleek trouwens een flinke verzameling tempels verspreid over de hele berg te zijn, met een 58-meter hoge pagode bovenaan. We hebben vrijwel alles bekeken en overal foto's van gemaakt, dus ik zal die het meeste laten uitleggen.
In de grootste tempel zag ik een grote ruimte waar een stuk of 100 mensen zaten, omgeven door veel goud, beelden, bloemen, enkele gigantische kodo-drums en andere shinto-zaken. Ik mocht er geen foto's maken, dus wilde ik het wel even van binnen bekijken. Zodoende belande ik midden in een heuse Shinto-reinigingsdienst. In het midden van de ruimte was een vuur, met eromheen twee mannen die continu mantra's scandeerden. Toen op een gegeven moment allemaal mensen hun tas aan een van de tempel-medewerkers gaven bleken die naast het vuur te worden gehouden als een soort reiniging/blessing. 'Ach, slecht voor mij of m'n tas zal het vast niet zijn' dus heb ik hem ook even bij het vuur laten houden. Iets warmer en hopelijk gereinigd van alle negatieve geesten, verzameld in de loop van jaren middelbare school, Filmacademie en what not, kreeg ik hem weer terug. Vóór deze dienst hadden North en ik trouwens nog een kleine processie meegemaakt, die overging in een scanderen van mantra's en in het maken van muziek met klassieke Japanse instrumenten, zoals fluiten en drummetjes. Een bijzonder geheel, zeer kleurrijk, dat eindigde in een preek van de priester. Tijdens deze preek had ik nog een gesprek met een heel open Japanner die Engels-les geeft en graag met mij wilde praten. Erg leuk, hij vertelde iets over de dienst en we spraken over Japans en Engels en Nederlands. Hij wilde graag weten wat 'eel' in het Nederlands was, zodat hij kon zeggen dat hij van paling houdt. Paling uitspreken ging hem nog vrij vlot af, maar de vertaling van 'wakarimasu' (ik begrijp het) bleek een te grote tongbreker. Al met al, nice try Nihonjin-san!

De hoge pagode waar ik het zoeven over had heb ik uiteraard bestegen. Binnenin werd ik op twee etages beloond met een kamer vol met dui-zen-den identieke beeldjes van een zittende godheid, zwaard in de hand, tegen een achtergrond van vlammen, met op elk beeldje een andere naam. Bovenin de pagode was een gigantisch altaar met daarop een stuk of wat goden, allemaal blauw, niet ondermatig voorzien van armen, ogen, slagtanden en expressieve uitdrukkingen, met in elke hand een zwaard of ander betekenisvol/allegorisch object. Op de terugweg kwam er een mini-kraan (zoals die van Koninklijke Saan, maar dan van Japans formaat) het tempelcomplex door gereden om herstelwerkzaamheden te verrichten. Leuk contrast om te zien; ook een eeuwenoud tempelcomplex kan niet meer zonder de nieuwste technieken om onderhouden te worden.

Zo, dit was alles wat ik nu graag wilde vertellen, het is ook weer hoog tijd om naar bed te gaan. Ik hoop dat jullie het leuk vinden om dit zo te lezen, maar als jullie het niet in 1 keer lezen snap ik dat goed. Als het beter wat korter kan, zeg het even, dan deel ik de volgende keer mijn verhaal (als het tenminste weer van soortgelijke lengte is) in stukjes op. Maar voor nu doe ik het zo.

Oyasumi nasai.

Mels out.

Ps: North praat wel eens in zijn slaap, iemand die hier Thais spreekt zodat ik hem er overdag mee kan plagen?