Herfstverslag

Inleiding

Met een paar enorm drukke weken in het vooruitzicht wil ik jullie graag nog even op de hoogte brengen van al mijn escapades sinds 't vorig schrijven. Allereerst even wat voor mij in't verschiet ligt:

1. Morgen (zondag) hebben we de uitvoering van het toneelstuk 'Aladdin' dat we nu al een paar weken aan het voorbereiden zijn met een goede 30 leerlingen van Sun Valley.
2. Exact de dag erna ga ik naar het Tokyo International Film Festival, om er samen met toekomstig collega Judith de Weerth het voornaamste einddoel van mijn jaar hier te vervullen: Japanse filmproducenten ontmoeten.
3. Nog tijdens het festival komen mijn leraar en zwaardvechtvrienden uit Den Haag over, om hier twee weken te trainen. Die twee weken zal ik dus zoveel ik kan met hen meetrainen.
4. Bijkomen.

Met dit toekomstblik voor ogen dien ik u de daarbij vergeleken oase van rust van de afgelopen maanden bij dezen op.


Verhuizen

Aangezien school de afgelopen weken vrijwel onveranderd is geweest (hoog tempo, 2-3 hoofdstukken per week, veel kanji en proefwerken), zal ik daar weinig woorden aan wijden. Daarbuiten gebeurde genoeg interessante dingen, met als voornaamste dat ik verhuisd ben!

Na terugkeer in mijn oude kamer bleek dat North, mijn toch al niet echte spraakwaterval van een huisgenoot, in de maand dat ik daar niet had gewoond besloten had om zich zelfs nog meer eigenschappen van een kluizenaar eigen te maken. Hij zei vrijwel niks, at het eten dat ik maakte nooit wanneer ik het kookte (in tegenstelling tot voorheen) maar 's ochtends of helemaal niet, maakte nog spaarzamer schoon en was dus simpelweg echt niet leuk om mee samen te wonen.
Dit, in combinatie met het vuil, de kakkerlakken en de algemene deplorabele conditie waar het hele gebouw zich in bevond (bevindt eigenlijk), maakte dat ik met een steeds sterker groeiende drang tot verhuizen op zoek ging naar alternatieve woonruimte.

Toen bleek dat North (alhoewel ik het dom van mezelf vond dat ik het vroeg, maar goed, ik vroeg het toch maar) het idee van alle moeite die bij een verhuizing uit deze beerput zou komen kijken minder aantrekkelijk vond dan de beerput zelf, ging ik op zoek naar een andere geschikte huisgenoot. Aangezien in mijn klas de mensen al of naar tevredenheid woonde, of mensen waren die ik liever op meer afstand hield dan minder, zocht ik buiten school. Mijn Amerikaanse zwaardvechtvriend Alex was aan het eind van de zomer naar Narita verhuisd en woonde in Taka's ryokan. Hij bleek interesse te hebben om een eigen huis te gaan zoeken en had ook fiducie in mij als huisgenoot, dus een partnerschap was geboren. Samen gingen we op verscheidene plekken zoeken naar geschikte appartementen. Twee bedrijven die we wisten te vinden bleken een wel erg beperkt aanbod te hebben, maar via Taka kwamen we bij een ideale website. Daar vonden we een grote hoeveelheid geschikte kamers, zowel qua locatie (Alex wilde graag in Narita New Town wonen, wat mij prima leek) als qua prijs en voorzieningen. Tijdens een locatiebezoek aan onze top 3 bleek net een geïnteresseerd stelletje een bezichtiging te hebben georganiseerd. Dus mochten wij na hun bezoek ook even binnen kijken. Het huis zag er mooi en ruim uit, met als enige nadeel dat we zelf al onze meubels zouden moeten kopen, waar natuurlijk aardig wat kosten bij zouden komen kijken.
Ik zou nog een andere kamer gaan bekijken enkele dagen later, maar of ik had de tijd verkeerd, of de andere persoon, want er is nooit iemand op komen dagen.

Maar helaas, ondanks deze voortvarendheid en enthousiasmerende bezichtiging bleek dat Alex, buiten zijn schuld om, financieel toch niet in de gelegenheid was om voor maart te gaan verhuizen (waar hij eerst november zei). Gelukkig voor mij vertelde de conciërge van onze school, de Thaise oud-student Free, dat er per oktober een kamer in zijn huis vrij zou komen. Een bezoek later was ik verkocht, dus sinds 2 oktober woon ik nu hier. Een groter contrast met mijn vorige kamer kon bijna niet: de kamer is ruim en vooral heel licht, met witte muren en twee grote ramen, heeft een eigen deur, een ruime keuken die ik deel met Free en zijn Japanse vriendin Maya, een prettige douche MET BAD, en de kamer is ook nog eens voorzien van bureautje, bureaustoel, tafeltje, muurkast en bovenal een heel lekker bed! De locatie is ook nog eens ideaal, in New Town (Alex jaloers), 5 minuten van school, dichterbij zowel de dojo als Sun Valley, vlakbij een nog goedkopere supermarkt dan waar ik eerst heen ging (ook nog eens veel groter en met veel meer producten) en een groot winkelcentrum. Nu woon ik er twee weken en ik ben nog steeds echt heel blij.


Aladdin

Een gebruik op Sun Valley is om elk jaar een toneelstuk op te voeren met alle kinderen van groep 2 en 3 (5-7) jaar oud. Groep 1, 2 en 3 hebben ook elk twee liedjes waar ze op dansen en/of zingen, maar het toneelstuk neemt de meeste tijd in beslag. En met meeste bedoel ik: twee maanden lang, elke dag, van 11 tot 14:30 uur... 's ochtends wordt er geoefend voor de sportdag die gehouden gaat worden op dezelfde dag, de liedjes worden ook elke dag even gerepeteerd, maar zeker twee uur staan de kinderen op de planken om teksten op te zeggen die te moeilijk voor ze zijn, zodat het erop neer komt dat ze ze fonetisch oplezen uit hun hoofd. Waar het idee vandaan komt dat dit goed is voor de Engelse vaardigheden van de kinderen weet ik niet, waarschijnlijk uit het ondoordringbare brein van onze directrice Ayako, die elk verstand van onderwijs of communicatie ontbeert. Vooral het feit dat de kinderen deze twee maanden geen enkele reguliere les hebben doet me nog het stijlst achterover slaan. Maar goed, aangezien ik dit bizarre gebruik niet in mijn eentje kan veranderen doe ik maar mijn best om het stuk zo goed mogelijk te maken, zodat die kinderen tenminste iets van waar voor hun tijd (en hun ouders geld, want deze school is DUUR) krijgen. Voor de duidelijkheid: het stuk is Aladdin, en ik sta de hele tijd op het podium met een microfoon op een stok om het gebroken Engels van de kleine cast nog enigszins verstaanbaar bij het publiek te krijgen (en tegelijkertijd de kinderen te souffleren en mise-en-scène waar nodig aan te passen).

Er zijn twee onderwijzers betrokken bij het stuk, die dit al jaren doen. Ik zou hen gaan helpen vanuit mijn film- en toneelervaring, maar pedagogisch, productioneel en communicatief heb ik de laatste weken ook een steentje bij kunnen dragen. Gelukkig kan ik goed opschieten met Kristine en Stephen, de twee docenten, maar Ayako weet met haar feilloze gebrek aan communicatie keer op keer ons te dwarsbomen. Afspraken die ze met niemand overlegt en pas kort van te voren meldt (waardoor ik bijv. opeens een halve dag school moest afzeggen), bizarre wensen van ouders die ze zonder overleg wil implementeren, het decor dat opeens anders moet, the list goes on... Frustrerend en vermoeiend, maar als part-timer heb ik gelukkig niet de verantwoordelijkheid en risico's die Kristine en Stephen hebben, dus ben ik al een paar keer op Ayako afgestapt om haar op haar fouten te wijzen (uiteraard op een zo opbouwende manier als mijn frustratie-niveau toeliet).

De meeste kinderen doen goed hun best, maar vooral het gebrek aan begrip bij de kinderen stoort me. Niet hun schuld uiteraard, de tekst is gewoon boven hun niveau, maar het feit dat de kinderen niet vanaf het begin verteld is wat ze zeggen en waarom snap ik nog steeds niet. Vandaar dat ik het nu zelf maar aan het doen ben, dan gebeurt het tenminste nog VOOR het optreden, maar of het echt blijft hangen... netjes ja en amen zeggen zijn die Japanse kindjes wel gewend, wat het soms niet makkelijker maakt om te weten of ze me echt begrepen hebben, ondanks mijn pogingen het in het Japans uit te leggen.
De moeders hebben allemaal hard hun best gedaan de kostuums te maken, wat zo ongeveer het meest geslaagde element van het stuk is. Vooral het tapijt (twee schattige meisjes met elk een kleedje voor en achter) doet nog het meest versteende hart smelten.

Enfin, morgen is de uitvoering. Tijdens de 'generale repetitie' gisteren misten er een acteurtje of 4, dus het zal zondag wel allemaal niet van een leien dakje gaan, maar dit is ook niet het meest belangrijke.


Trainen

Naast mijn gewone leventje van Japans leren en Engels les geven heb ik me de laatste maanden ook wat intensiever met zwaardvechten bezig kunnen houden. De reguliere lessen zijn dinsdag van 18 tot 20u en zaterdag van 14 tot 17u, maar als er een groep uit het buitenland komt zijn er speciale doordeweekse lessen van 14-17u. Vlak na Joppes vertrek heb ik zodoende een midweek de houten zwaarden gekruist met twee Franse jongens (die verbazend goed Engels spraken, en een ook vloeiend Japans). Dat hielp zeker om me weer wat in het ritme van mijn Japanse leven te krijgen na drie weken vakantie.

Daarna heb ik nog met wat verschillende mensen getraind, met als laatste twee hele aardige mannen uit Zuid-Afrika. Hun leraar, Charles, woont sinds twee jaar in Japan, dus kunnen zij alleen met hem trainen wanneer ze hierheen komen. Op een avond ben ik met hen en een van de hoogst gegradeerden hier uit eten gegaan. Zodra de alcohol ging vloeien stroomden ook de verhalen rijkelijk over tafel. Charles kende ik nog uit Nederland, waar hij af en toe met ons meetrainde in Den Haag. Wat ik nooit goed had geweten was dat Willem, mijn fenomenale leraar van 2003 tot zijn overlijden in 2008 op de rijke leeftijd van 89, zijn eerste leraar was en dat Charles wel vaker vanuit Zuid-Afrika helemaal naar Den Haag reisde om een paar weken bij hem in de leer te gaan. Hij kon mij zaken over Willems (martiale) verleden vertellen die ik nooit had geweten. Bizar dat ik helemaal naar Japan ben gegaan om vervolgens verhalen te horen over mijn oude leraar uit Den Haag.


Ongeluk

Helaas heb ik de laatste anderhalve week een stuk minder kunnen trainen dan ik had gewild. Dit i.v.m. een deels onfortuinlijke ontmoeting met de voorkant van een BMW. Op weg naar school wilde ik oversteken naar het weggetje waar mijn school aanligt. Om te zien of er auto's kwamen keek ik naar links. Een BWM wilde bovenstaande weggetje net uitrijden. Hij keek ook naar links.
En toen staken we over.
Hij remde, maar helaas net te laat. Uitwijken was wat moeilijk, gezien de hoek, dus raakte hij mijn voorwiel. De klap trok via het stuur door naar mijn schouder, waardoor mijn arm (denk ik) een klein beetje uit de kom raakte. Het deed niet echt pijn, maar ik kon hem nauwelijks bewegen. Ik sleurde snel mijn fiets van de weg af en manoeuvreerde met mijn linkerhand mijn rechterarm weer terug, die het daarna gelukkig weer vrij goed deed.

De chauffeur bleek de neef te zijn van een Zuid Koreaans meisje uit mijn klas, die haar elke dag naar school brengt. Hij kwam snel kijken of alles in orde was. Mijn voorwiel was helemaal krom en mijn schouder dus niet super lekker, maar voor de rest viel de schade reuze mee. Hij gaf me zijn kaartje en we spraken af 's middags de afhandeling te bespreken, wanneer hij mijn klasgenote weer op zou halen. Mijn schouder ging gelukkig tijdens de les niet opeens veel meer pijn doen, dus ik verwachtte dat er niet al te veel aan de hand zou zijn. Gelukkig maar, want een nieuw bezoek aan het ziekenhuis zag ik helemaal niet zitten.

De man bracht mij 's middags met de auto naar Sun Valley, waarna hij me ¥30.000 (+/- 300 euro) gaf voor een nieuwe fiets en zei dat als er nog meer kosten zouden komen i.v.m. een ziekenhuisbezoek hij die ook zou betalen. Ik bedankte hem en ging maar aan het werk.
Aan het einde van de dag haalde Free me op met zijn busje en reden we naar school om een nieuw voorwiel op m'n fiets te zetten. Daarna ben ik naar de dojo gefietst om wat medisch advies te krijgen. De aanwezigen waren van mening dat het waarschijnlijk wel goed zou komen, dat hij alleen wat beurs was. Sensei plakte er twee grote pleisters op met een helende stof erin en gaf me nog een stel mee voor 's avonds en de dag erna. Na de les bekeken te hebben fietste ik weer naar huis, waar ik tot mijn grote vreugde een ontspannend bad kon nemen.

De volgende dag voelde hij beter en sindsdien is hij alleen maar beter geworden. Ik kan gewoon weer trainen, alhoewel ik het nog steeds wat langzaam aan doen (vooral de lange staf doet bij sommige technieken nog wat pijn).

Met de ¥30.000 heb ik een nieuwe tweedehands fiets gekocht. Ik wist niet zeker of ik een nieuwe wilde kopen, maar toen Free mij en Alex meenam naar een 2e hands winkel kwam ik een fiets tegen die ik nog beter vond fietsen dan mijn (toenmalige) huidige, dus besloot ik die te kopen en Alex mijn rode ros te verkopen voor slechts ¥4000. Nog even een nieuw voorwiel erop gezet, zodat Alex nu ook erg blij is met zijn nieuwe fiets (een grote verbetering na het standaard Japanse barreltje zonder versnellingen waarmee hij voorheen de Japanse heuvels trotseerde).
Aangezien de fiets slechts ¥8000 kostte en mijn klasgenote me verzekerde dat ik absoluut niet het overgebleven geld terug mocht geven, ben ik (ondanks eerdere gewetenswroegingen) het nu maar aan het gebruiken voor andere goede doeleinden, zoals mijn toegangskaart voor het Tokyo International Film Festival waar ik maandag heen ga.

En de nieuwe fiets, een groen racemonster met bredere banden, zeven versnellingen en brede remmen, maakt mij dagelijks blij.


Vuurwerk

Een geliefd vermaak tijdens de zomer en herfst zijn grote vuurwerk-vertoningen, hana-bi taikai geheten. De laatste van het seizoen was onlangs hier net buiten Narita. Samen met Free en wat mensen van mijn school ging ik erheen. Het vuurwerk zou boven het meer afgeschoten worden, wat wij vanaf de kant bekeken.

Een hana-bi taikai is niet zomaar even wat vuurwerk afsteken. Deze populaire gebeurtenis gaat gepaard met een eet-tent of 50 eromheen, want je moet natuurlijk wel wat te kanen hebben tijdens het geknal. Nog twee elementen waren erg apart aan het vuurwerk: het duurde een uur en werd begeleid door muziek. En dan gaan ze niet zomaar gewoon een liedje draaien, nee de hele 'choreografie' van het vuurwerk is precies synchroon met de muziek gemaakt. Een indrukwekkend staaltje planning en van grote schoonheid. Ik kan met zekerheid zeggen dat dit het mooiste vuurwerk was dat ik ooit heb gezien. Het aantal wat omhoog ging, de meest prachtige patronen die gemaakt werden, de grootte ervan (gigantisch) en de briljante timing met de muziek zorgde voor een waar spektakel. SAIL vuurwerk, eat your heart out.

Toen iedereen na het vuurwerk terug naar de parkeerplaatsen liep (in een processie van zo'n 2 km lang, ook leuk om te zien) hoorde ik opeens “Mels teacher!”. Kiefer, een van mijn schattige leerlingetjes, bleek ook wezen kijken. Ik denk dat hij het heel bijzonder vond zoiets met 'Mels teacher' gedeeld te hebben, afgaand op de lange tijd dat hij mijn hand wilde schudden. Erg aandoenlijk.

Goed, morgen moet ik om 8 uur op Sun Valley zijn voor de voorstelling, dus bij dezen wens ik jullie een prettige nacht (voor mij that is, wanneer jullie dit lezen weet ik uiteraard niet). Als ik tijd heb zet ik later nog foto's online, maar gezien de drukte van de komende weken (filmfestival, zwaardvechten) kan dat nog even duren.

Hartelijke groeten,

Mels.