Eerste verslag uit Japan

Eerste verslag uit Japan

Beste allemaal,

Na 3 dagen mijn eerste verslagje, vanaf mijn zachte futon (Japanse matras). Aangezien ik zo ga slapen hou ik wat kort, maar dat gaat vast niet lukken.

Enfin, om de reis kort samen te vatten:

Emotioneel vertrek (gelukkig samen met veel van jullie lezers erbij, wat echt super was), lange reis met weinig slaap en anderhalve film (New Kids turbo en de nieuwe Tron, blij dat ik beide inderdaad niet in de bios gezien heb, alhoewel een 25 dpi schermpje met 2 straalmotoren naast je raam ook niet echt bijdragen aan een cinematografische ervaring om u tegen te zeggen) en twee, nou ja, niet echt bijzonder spraakzame Aziatische heren naast me. Japans georiënteerde state-of-mind waar ik al in zat leek het me een goed plan om iets Japans tegen de heer naast me te zeggen. In plaats van het gedroomde vloeiende gesprek in klinkend Japans moest ik het echter met een lichte frons en een snel afwendende blik doen... kut... was m'n Japans dan zo onverstaanbaar? (ik heb verhalen gehoord van Leidsche studenten die zich in Japan aangekomen onverstaanbaar vonden) De wat jongere man naast mijn waterval van een buurman kwam gelukkig met het antwoord: ze waren Koreaans. Gelukkig maar. Niet dat ze daar veel spraakzamer van werden, maar ik kon me gelukkig iets meer op mijn heimwee naar huis richten dan op mijn angsten dat dit jaar al meteen in het vliegtuig een fiasco zou worden.

Gelukkig was ik niet de enige die deze fout maakte, ook de Japanse stewardess kwam van een koude kermis thuis na haar onvervalst opgetogen en uitzonderlijk Japans gesproken vraag aan mijn buurman, die ongeveer eenzelfde reactie gaf als hierboven beschreven. Deze keer was ik het die de broodnodige helderheid kon verschaffen, wat met die schaamte-cultuur vast een bloedbad achterin het vliegtuig, met seppuku-plegende stewardessen enzo, heeft doen voorkomen.

Op het vliegveld werd ik door Prik opgehaald, een Thaise medewerker van de school, die vooral Japans spreekt, met hier en daar een Engels woordje als ik het echt even niet meer begreep.
Gelukkig kon ik hem met mijn gejet-lagde hoofd toch nog van aardig Japans voorzien, boordevol fouten en vast ongehoorde beledigingen, maar daar zijn ze met al die gaijin gelukkig wel aan gewend (zie schaamte-cultuur opmerking hierboven, gekoppeld aan een derhalve drastisch afnemend studenten-bestand...). Maar goed, ik werd naar de school gebracht waar ik meteen een internationale studentenkaart ontving, een leenfiets en een lift naar het dormatorium, de ryo, waar ik de komende paar maanden ga verblijven.

Ik schrok een beetje toen ik daar aankwam, er was namelijk, naast een paar bedden zonder beddengoed, echt helemaal niks! Geen borden, bestek, pannen, wc-papier, nani mo arimasen deshita (er was niks). Beddengoed had Prik gelukkig mee genomen en de rest zou de tante (geloof ik) van mijn kamergenoot regelen. Zij en haar vriendin/familielid namen mijn huisgenoot, de 24-jarige Thaise North (spreek uit als 'Nooht' ), en mij mee naar de supermarkt in de buurt. De tante sprak gelukkig wat Engels, vloeiend Japans (zij en de andere vrouw wonen hier al een jaar of 30) en uiteraard een hoop Thais. Ik weet nu in ieder geval dat Kopp'n Kap bedankt betekent. Nice!

Maar goed, met deze echt heel aardige mensen gingen we boodschappen doen. North ging als eerste een fiets kopen. Nou wordt er redelijk wat gefietst in Narita, het is er niet te druk en maar een beetje heuvelachtig, maar de fietsen zijn typisch Japans: klein, laag en allemaal met een mandje voorop. Mijn leenfiets fietst gelukkig prima, maar dat neemt niet weg dat een lichtelijk grotere fiets niet heel vervelend zou zijn. En dan te bedenken dat North ongeveer een hoofd groter is dan ik en zijn fiets even klein is. Na dit fietselijk uitstapje zijn we allemaal handige dingen en wat eten gaan kopen. Overal zijn trouwens constant hele zoete muziekjes te horen in zo'n grote 'depaato' (department store), zeker in de buurt van die speelhallen is het om gek van te worden. Ook om 12 uur en ik geloof om 17 uur spelen speakertjes door de hele stad een digitaal 'Big Ben'-achtig muziekje. Waarom? Ik geloof dat Japanners zichzelf nooit echt afvragen waarom ze al die schreeuwerige, rare dingen hebben, zo is het gewoon.

Na de boodschappen heeft Prik me geholpen met het kopen van een nieuwe MacBook. En inderdaad, in Japan zijn die dingen zo'n 200 euro goedkoper, dus mijn plan om hem niet in Nederland te kopen pakte, grotendeels, goed uit. Ik heb nu alleen een mac met Japans en Engels toetsenbord, wat voor Japans denk ik heel handig is (jee!) maar sommige knoppen zit op andere plekken, wat onhandig kan zijn (boe). Maar gezien de hoeveelheid tekst die hierboven staat en het feit dat ik een half uurtje bezig ben gaat het eigenlijk best goed, dus wat klaag ik nou.

En met dat punt voor ogen, over mijn leven en de buurt waar ik woon bericht ik de volgende keer, inclusief foto's, want nu is het toch echt tijd om te gaan slapen. En om met een bekend en oh zo waar gezegde te eindigen: sorry dat het zo lang is geworden, maar ik had geen tijd om een korte post te schrijven.

Ki o tsukete!
Sayonara.

Mels.